Aambeien

Ligging en functie van aambeien

Iedereen heeft aambeien. Aambeien (haemorroïden) zijn kleine uitgezakte zwellichamen / kussentjes nabij de anus. Deze zwellichamen bestaan uit een sponsachtig netwerk van bloedvaatjes, bedekt door slijmvlies binnen de sluitspier van de anus. Aambeien bevinden zich aan de binnenkant van de anus en als de zwellichamen tegen elkaar aanliggen, sluiten ze de anus lekdicht af. Dit noemen we inwendige aambeien. Een kleine groep aambeien bevindt zich oppervlakkig aan de buitenrand van de anus. Dit zijn uitwendige aambeien, of randvenen.

Oorzaak en klachten van aambeien

Bij het uitoefenen van teveel druk op aambeien kunnen problemen ontstaan. Ze kunnen uitrekken, daardoor uitzakken en zelfs naar buiten puilen. Dat kan aanleiding geven tot een ongemakkelijk gevoel. Daarbij kan het bloed in de zwellichamen gestuwd raken, waardoor aambeien makkelijk bloeden. Daardoor kan ook jeuk ontstaan.

Er kan zich een bloedstolsel vormen in de uitwendige zwellichamen in de huid rond de anus. Dat is uitwendig voelbaar en zeer pijnlijk. Dit wordt een getromboseerd hemorroïd genoemd.

Vooral een gebrek aan voedingsvezels in ons eten zorgt voor drukverhoging op de zwellichamen bij de stoelgang. De ontlasting is dan  te ingedikt en droog. Ook veel zitten, onvoldoende lichaamsbeweging en een te hoog lichaamsgewicht kunnen daartoe bijdragen. Uitdrijvingsproblematiek van de ontlasting met onvoldoende ontspanning en veel persen leidt tot systematisch verhoogde druk op zowel de inwendige als uitwendige aambeien.

Wat kunt u zelf doen?

Klachten kunnen worden voorkomen door de stoelgang zacht te houden en te reguleren. U hoeft dan minder te persen. Daarvoor is het eten van voldoende voedingsvezels (zemelen, bruinbrood, etc.) en het drinken van veel water (1½ – 2 liter per dag). Ook is het van belang het toiletbezoek vlot en regelmatig te houden. Zo moet u bij aandrang het toiletbezoek niet te lang uitstellen. Zorg voor goede ontspanning bij het uitdrijven van de ontlasting.

Zorg verder voor voldoende beweging en probeer zo nodig wat af te vallen. De meeste patiënten met aambeiklachten hebben baat bij deze maatregelen en leefregels. Wanneer desondanks de klachten toch blijven bestaan, is verdere behandeling nodig.

Diagnose en onderzoek

Klachten bij aambeien kunnen ook voorkomen bij andere afwijkingen van de endeldarm of de anus. Daarom richten we ons bij het onderzoek op de anus, het anaal kanaal en het begin van de endeldarm. De arts zal eerst een klinisch onderzoek doen waarbij de patiënt op zijn/haar linker zijde ligt. Daarbij bekijkt de arts de anus en de zone eromheen. Met de vinger voert de arts een inwendig onderzoek van de anus en het aansluitende deel van de endeldarm uit. Het kan zijn dat er aanvullend onderzoek is gewenst. Dat kan een kijkonderzoek zijn van het anaal kanaal (proctoscopie), de dikke darm (coloscopie) of een röntgenfoto. Dit wordt voornamelijk worden voorgesteld bij patiënten boven de vijftig jaar. Bij hen is de kans dat andere afwijkingen de oorzaak van de klachten vormen groter. Bij jongere patiënten is in het algemeen het onderzoek van de anus en het anaal kanaal voldoende.

De behandelingsmogelijkheden

Het doel van de behandeling is de uitgezakte zwellichamen te doen inkrimpen tot hun oorspronkelijke grootte en terug vast te zetten op hun oorspronkelijke plaats.

Proctoscopie met plaatsen van Barron ligaturen

De behandeling gebeurt poliklinisch. U neemt plaats op een speciale onderzoekstafel in linker zijligging, waarna er een buisje in de anus wordt gebracht. Door het buisje heen voert de arts de behandeling uit. De procedure duurt ongeveer 10 – 15 minuten. Hierbij worden 3 tot 4 rubber bandjes afgeschoten rond het slijmvlies, dat zich boven de uitgezette aambeien bevindt. Hierdoor dichten we het aanvoerend bloedvat en kan de onderliggende aambei ontzwellen. Tevens fixeren we op deze manier de aambei opnieuw. Het overtollige slijmvlies sterft binnen zeven tot tien dagen af en verlaat tijdens de stoelgang met het rubber bandje het lichaam. Meestal is bij meer dan de helft van de patiënten al een goed resultaat te verwachten na de eerste poliklinische behandeling. Soms is een tweede of derde poliklinische behandeling nodig.

Voorafgaand aan deze ingreep mag u zelf thuis een microlax (klein klysma) inbrengen.  Na 20 minuten ophouden mag u weer naar het toilet om het laxeermiddel en de ontlasting uit te drijven.

HAL- ingreep

Bij een HAL ingreep binden we de voedende bloedvaten van de aambeien af op zes plaatsen. Bij doorhangende aambeien kunnen deze ook terug op hun plaats worden gelift en vastgemaakt. Deze ingreep gebeurt op een operatiekamer tijdens een dagopname onder narcose/spinale verdoving (ruggenprik).  Er zijn geen uitwendige wonden.

Bekijk voor meer informatie de HAL folder + (link opent in nieuw venster)

Verwijderen (Haemorrhoidectomie)

Meestal worden 3 uitgezakte pijlers van de aambeien verwijderd. Deze ingreep voeren we uit bij aambeien die fors naar buiten hangen en/of sterk opgezette uitwendige aambeien. Dit veroorzaakt uitwendige wonden die in tweede tijd moeten dichtgroeien. Als nazorg is het voldoende deze wonden dagelijks goed te douchen en een dekkende zalf zoals sudocrème of vaseline te smeren.  Deze ingreep gebeurt in dagopname, onder narcose/spinale verdoving (ruggenprik).

Mogelijke complicaties

Geen enkele ingreep is zonder risico’s. Zo bestaat bij de chirurgische behandeling voor aambeien ook kans op complicaties. Een nabloeding kan  optreden in dit bloedvatrijke gebied. Indien u bloedverdunnende medicijnen gebruikt, moet u dit vóór de behandeling aan de arts melden. Deze medicijnen geven namelijk een verhoogd risico op nabloedingen en zullen eventueel tijdelijk gestopt dienen te worden in overleg met de arts.

Wanneer een rubberbandje de endeldarm verlaat (het korstje gaat van de wond), kan er tijdelijk bloedverlies optreden. Dit bloedverlies kan heftig zijn maar stopt normaal gezien binnen de 24u.

Na een chirurgische behandeling voor aambeien kan er zich een tijdelijke ledigingsprobleem van de blaas  voordoen (u kunt niet plassen). Wanneer u echt niet meer kunt plassen moet u contact met uw huisarts of het ziekenhuis opnemen. Er kan kortdurend een geringe temperatuurverhoging optreden na de operatie.

Na de behandeling

Bij de poliklinische behandeling met een proctoscopie is geen verdoving nodig. Toch kan bij de behandeling met rubberbandjes een onaangenaam en drukgevoel optreden gedurende twee tot drie dagen. De ernst van de klachten hangt af van de grootte van het behandelde oppervlak. Bij pijn kunt u pijnstillers zoals paracetamol gebruiken. Deze zijn te koop bij apotheek of drogist.

Na een HAL-ingreep kan ook een vervelende druk ontstaan, gepaard met een continue valse drang om ontlasting te lozen. Dit kan 10-14 dagen duren. Door uw arts wordt standaard een laxeermiddel en pijnstilling voorgeschreven.

Na een hemorroidectomie moet u het anaal gebied goed schoon houden, met name na de ontlasting, maar ook tussendoor.  Onder de douche moet u het gebied schoonspoelen waarna droogdeppen en bedekken met vaseline of sudocrème Twee keer per dag is meestal voldoende.

Na een proctoscopie kunt u meestal binnen één of twee dagen de werkzaamheden weer hervatten. Na een opname en behandeling onder narcose of ruggeprik moet u rekening houden met een langer verzuim.

Om te voorkomen dat opnieuw klachten optreden in de toekomst is het verstandig zo veel mogelijk bovengenoemde maatregelen en leefregels in acht te nemen.

Vragen

Heeft u nog vragen, stel ze gerust aan uw behandelend arts of huisarts. Bij dringende vragen of problemen vóór uw behandeling kunt u zich het beste wenden tot de afdeling waar de behandeling plaats moet vinden, verpleegafdeling B1, telefoon 0115 – 688581

Wanneer zich thuis na de operatie problemen gerelateerd aan de behandeling voordoen, neem dan contact op met het ziekenhuis:

• Op maandag tot en met vrijdag tussen 08.30 en 16.30 uur | Polikliniek Chirurgie, telefoonnummer 0115 – 688423.
• Zo nodig kunt u buiten deze tijden bellen met het Avond, Nacht en Weekend Hoofd, telefoonnummer 0115 – 688156.

Augustus 2024

Met een keuzehulp kunt u zelf opzoeken welke behandeling het beste bij u past.  Uiteraard kunt u dit ook bespreken met uw behandelend arts.