Celina, geboren op 17 oktober 1934, en Frieda, geboren op 24 Januari 1935. Ze kennen elkaar al voor de kleuterschool. In de IJzendijkse straten speelden ze al samen. Hun schooltijd, kleuterschool, lagere school en daarna de naaischool, liepen ze samen door. Niet altijd in een schoolgebouw want tijdens de oorlog werd er lesgegeven waar het kon, ook bij particulieren. Ze mochten op school geen sportkousen dragen al hadden ze beiden hele mooie zelfgebreide met ruitjes! Maar een stukje bloot been, dat kon niet bij de nonnen. Tot op de dag van vandaag breidt Frieda sokken.
Al heel vroeg in de oorlog moesten ze vluchten. Celina was geëvacueerd naar een boerderij. Daar werd ze gelijk ingezet want ‘meehelpen’ was het motto. Frieda ging naar familie in Sas van Gent. Na de bevrijding op 17 oktober 1944 herinneren ze zich de heerlijke erwtensoep die ze kregen in het casino van Sluiskil op terugweg naar IJzendijke.
Celina is haar hele leven in IJzendijke gebleven. Op dansles ontmoette ze haar man waarmee ze in 1957 is getrouwd. Samen kregen ze vijf kinderen. Ze runden een eigen winkel in woningtextiel en meubelen.
Frieda ontmoete haar man in het café waar ze op zaterdagavond werkte. Ook zij trouwden in 1957 en kregen twee kinderen. Ze verhuisden naar Breskens en kwamen daar in een noodwoning terecht. Frieda ging aan de slag bij confectiefabriek Blum. Ritsen en mouwen inzetten zonder 1 speld te gebruiken.
De meisjes hielpen op elkaars bruiloft, het feest was in het café waar ze werkten.
Door de jaren heen is het contact tussen de vriendinnen gebleven. Na hun huwelijk werden het toevallige ontmoetingen: kaarten bij speciale gelegenheden en snel bijpraten als ze elkaar in IJzendijke tegenkwamen. Beiden hadden de zorg voor ouders, schoonouders en andere familieleden als dat nodig was. Mantelzorg was een nog onbekende term, maar vanzelfsprekend.
Nu, 90 jaar later, wonen ze in de Hooge Platen. Frieda al vanaf 2016, Celina sinds begin 2024. Ze drinken samen gezellig een kopje koffie en bij speciale activiteiten eten ze een hapje en drinken ze een wijntje. Ze vullen elkaars zinnen aan, herkennen beiden wát er ook ter sprake komt. Je voelt de fijne, vertrouwde band die er al 90 jaar lang is.
De band van vriendinnen voor het leven, bijzonder en heel mooi!
Interview afgenomen door een vrijwilliger van Hooge Platen