Moet je je voorstellen, dat je over een jaar of twee blind wordt aan een van je ogen. Een super eng idee. Ria vreesde ervoor, omdat ze een oogziekte heeft. Maar gelukkig kan ze blijven zien. Want ze is in Oostburg geopereerd met een nieuwe methode. Eén waarvoor je pas sinds kort in Zeeland terecht kunt. ,,Gek hè? Ik ben behandeld voor iets waarvan ik nu nog niets merk.”
Het klinkt misschien vreemd. Maar het is een geluk bij een ongeluk dat een oogarts de oogziekte glaucoom ontdekte bij Ria Everaert (83) uit Hulst. Inmiddels alweer 26 jaar geleden. ,,Het leek toen net of er een korreltje zand in mijn oog zat”, herinnert ze zich nog goed. ,,Daarom ben ik naar de dokter gegaan.” Die zag dat het geen zand was. ,,Maar daar gaat het niet om”, zegt Ria. ,,Hij ontdekte nog iets anders. Iets veel belangrijkers. Een aandoening die – als je er niks aan doet – erg schadelijk is: mijn oogdruk was veel te hoog.”
Ria Everaert kampt met oogproblemen
Je voelt er niets van, maar je kunt wel blind worden
Oogdruk? We weten dat je bloeddruk niet te hoog mag zijn. Maar een te hoge oogdruk? Zie de ogen als twee complexe camera’s. Rond van vorm. Om rond te blijven, wordt in de ogen continu vocht aangemaakt. Nee, geen traanvocht, want dat ligt op het oog. Het gaat hier om vocht in de oogbol. Als in het oog meer vocht wordt aangemaakt dan afgevoerd, stijgt de oogdruk. Dat kan de oogzenuw beschadigen. Zeg maar de ‘kabel’ die alle camerabeelden doorstuurt naar je hersenen. Aan de gevolgen moet je maar niet denken. Want uiteindelijk word je blind.
,,Het bijzondere is, dat je niets van de ziekte glaucoom merkt”, vertelt Ria. ,,Bij mij werd het 26 jaar geleden bij toeval ontdekt. Ik kon goed zien, en voelde niets van die te hoge oogdruk.” Jarenlang houdt ze de druk onder controle met oogdruppels. ,,Toen die medicijnen niet meer werkten, kreeg ik nieuwe. Maar daar was ik allergisch voor. Mijn ogen werden rood en ik kreeg hangwangen.”
Een buisje, zo dun als een haar, is de oplossing
Niet geheel toevallig komt Ria eind vorig jaar terecht bij oogarts The Anh Mai in ZorgSaam ziekenhuis in Oostburg. Laat hij nou net gaan werken met een nieuwe behandelmethode. ,,Daarbij plaatsen we een klein dun buisje – een stent – in het oog”, legt The Anh uit. ,,Dat buisje is zes millimeter lang en zo dun als een haar. Het voert oogvocht af. Met een stent kunnen we de oogdruk heel gecontroleerd laten dalen. Iets dat met traditionele operatie-technieken – waarbij ook een buisje in het oog wordt geplaatst – veel moeilijker is.” De stent is gemaakt van een gelatineachtige stof. ,,Die breng ik via een klein sneetje in het hoornvlies in het oog met een soort injectiespuitje.” Dat klinkt nogal heftig. ,,Maar dat is het echt niet hoor”, verzekert Ria, die inmiddels in beide ogen zo’n stent heeft. ,,Het is zo typisch. Ze verdoven plaatselijk door te druppelen. Ik voelde wel de vinger van de arts op mijn wenkbrauw en op mijn oogkas, maar ik voelde niks van de operatie. Hoe ze dat kunnen hè? Fantastisch.”
De nieuwe techniek zorgt voor minder bijwerkingen, weet The Anh uit ervaring. ,,Mensen hebben nauwelijks tot geen klachten na de operatie. Ook duurt de operatie korter, wat prettig is voor patiënten.”
Oogarts The Anh Mai in de operatiekamer van ZorgSaam Ziekenhuis in Oostburg.
Nu dus ook in Zeeland en dat is best bijzonder
De stent-techniek is komen overwaaien uit de de Verenigde Staten. ,,Inmiddels wordt het toegepast in Azië en sinds kort in Europa. In Nederland gebeurt het in het Erasmus MC in Rotterdam en het Maastricht UMC+. In kleinere ziekenhuizen gebeurt het nog niet. Het is daarom bijzonder dat we in Zeeland deze techniek in huis hebben.” Inmiddels heeft oogarts The Anh Mai al 20 mensen geholpen door middel van de nieuwe techniek. ,,Iedereen vraagt aan mij of ik beter kan zien”, zegt Ria. ,,Nee dus, ik kan niet beter zien. Ik zag gewoon goed. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Wel hoef ik nu niet meer te druppelen. Dat is fijn.”
Maar hoe ze dan weet of de operatie geslaagd is? ,,Na het plaatsen van de stent hoorde ik de mevrouw aan het display zeggen: het stroomt, er gaat vocht door het buisje. Toen wist ik het al, maar de dokter heeft het bevestigd. In het najaar ga ik op controle. Het gekke is dat ik ben behandeld voor een aandoening waar ik nu niets van merk. Maar zonder deze operatie zou ik over twee, drie jaar in elk geval blind zijn geworden aan mijn rechter oog. Dat gebeurt als het goed is nu dus niet. Je kunt je voorstellen hoe blij ik daarmee ben.”
Bron: PZC, journalist Jeffrey Kutterink, fotograaf Anne Hana / Camile Schelstraete